Nie była już małolatą. Trochę przeżyła. Złamała kilka serc, przepłakała kilka nocy. Myślała, że niewiele jest ją w stanie jeszcze zaskoczyć. W końcu przetrwała kilka emocjonalnych huraganów i trzęsień ziemi. Wiedziała, jak wśród nich, wciąż zostać sobą. W końcu, mądre książki mówią, że nie można opierać własnego szczęścia na drugim człowieku.. To jest niepraktyczne…
Macie rację. Jeśli bloger, nie zna się na jakimś temacie, zwyczajnie nie powinien go poruszać. Dlatego ten wczorajszy przejdzie do historii, z kilkoma przeciwstawnymi komentarzami pod spodem. Przez chwilę, po prostu zapomniałam, że ja nie znam się na żadnej polityce i wiecie co, ja nawet nieszczególnie lubię się w niego wgłębiać. Teraz pytanie, na czym…
Przeczytała gdzieś, że o długie związki trzeba walczyć. Należy dawać kolejne szanse i wybaczać, choć wiemy, że nigdy nie zapomnimy. Podobno przynosi to długowieczne szczęście i dobrostan emocjonalny. Należy łatać dziury i reperować całe nadszarpnięte zaufanie. Trzeba wierzyć, że będzie lepiej i zakładać, że na pewno będzie lepiej, bo przecież po burzy wychodzi słońce, wraca…
Nigdy nie lubiła trójkątów. Przerażały ją kąty. Twierdzenia Pitagorasa, od zawsze były dla niej zagadką. Tak, jak to, dlaczego jej życie wygląda dziś właśnie w taki sposób. Dziś żyła w trójkącie równobocznym. A może wszyscy poza nią tak myśleli. Ona precyzyjnie oddzielała jedną historię od drugiej. Ktoś może powiedzieć, że robiła to tylko i wyłącznie…
Zaszyła się w domku pod miastem. Tam zawsze był czas na uporządkowanie myśli. Może dzięki bliskości lasu, a może zwyczajnie dlatego, że nawet gdyby chciała, do kogoś zadzwonić, żadna sieć komórkowa nie miała na tyle zasięgu, by przeprowadzić satysfakcjonującą dwie strony rozmowę telefoniczną. Wzięła głęboki oddech. Każdy powiew wiatru, czuła dziś jakby mocniej. Lubiła te…
-” Wszyscy pytają, czemu Cię nie ma – powiedziała – Bo czasem trzeba mieszkać w domu – usłyszała.” Pomyślała, że jego dom jest tam, gdzie jest ona. Przecież to już prawie całkowicie oczywiste….Prawie robi jednak nie tylko w reklamach, ” wielką różnicę”. Pojawił się w jej życiu tak niespodziewanie, jak śnieg pojawia się co jakiś…
Miało być o cenzurze, ale będzie o miłości. Nie romantycznej. Nie takiej z Shakespeare’a. Będzie o miłości, która mówi ” jestem, nie musisz się już bać”, ” możesz na mnie liczyć”, „zaniosę Ci ten papier do pracy, bo przecież jesteś chora, a potem przyjdę sprawdzić, jak Ci jest”. Niby nic szczególnego. Dorosła miłość. Dorośli ludzie.…
Obiecała sobie, że już nigdy nie pokocha za bardzo, nie zacznie ufać za szybko. Nie dopuści nikogo do siebie zbyt blisko. Miała być każdego dnia czujna, świadoma i zdolna do racjonalnego myślenia i odpowiednio wąskich granic ustawienia. Granic bezpiecznych. Chroniących przed zranieniem. Miała mieć pancerz, który nie dopuści do niej silnych emocji, była zbyt podatna…
Tomik z wierszami Krystyny Gucewicz dostałam kiedyś od babci.
Dziś przypomniał mi się ten wiersz.
Mam usta pełne twoich ust
i ręce pełne ciebie
piersi zgniecione w twoich dłoniach
rozsznurowane biodra
szeptem spalone powiekinie mam skrawka siebie dla siebie.
— Krystyna Gucewicz, Bliskość
Życzę Wam na resztę Świąt bliskości wszelakiej 🙂
– ” Wiesz Kochanie, bo w blogu chodzi o zdjęcia”-usłyszała – ” Musisz znaleźć ładną fotkę i utworzyć historyjkę” Tak też zrobiła. Znalazła zdjęcie i historię ułożyła. Tak się składa, że własną. O poszukiwaniu, pragnieniu, niespełnieniu.O tym jak postawił jej świat na głowie. A tak naprawdę o zaufaniu i metamorfozie. O pożądaniu i bliskości głodzie.…